Nieuwe kerkgangers kamperen aan de kerkdeur...

Sinds kort kamperen er 2 nieuwe gasten voor onze Don Boscokerk.

Ze kwamen hier een goede week geleden aan en voelden zich hier onmiddellijk thuis.

Ze maakten het zich gezellig en bouwden reeds een nestje.

Een tuintje met wat bloemetjes erbij deden de rest.

Natuurlijk willen we deze gasten wat beter leren kennen. Wat is hun naam? En waar komen ze vandaan? Hoelang zullen ze blijven en wat is hun verhaal?

We hopen hier binnenkort met de achtjarigen wat meer over te weten te komen.

Wij heten onze gasten alvast van harte welkom en wensen dat ze het hier goed mogen hebben. Intussen zorgen wij voor de dagelijkse maaltijd, comfort en een regen- en windvrije ruimte in het kerkportaal voor als het nodig zou zijn.

Onze gasten houden wel van een bezoekje en een hartelijk woord. Spreek ze bij het voorbijgaan gerust eens aan.

Stilte is het volmaakte gebed (Broeder Benoît Standaert, benedictijn)
‘Knap wat broeder Benoît doet, zelf zou ik dat nooit kunnen, dan zou ik niet meer naar de dansles kunnen gaan’   
‘Ik zou het nooit kunnen, bidden en bidden, ik ben wel blij van het eens te zien’ (uitspraken van 2 jongeren)

Zaterdagmorgen. Om 9u komen we aan in de abdij van Zevenkerken, op ongeveer 5 km van Brugge. Het is een abdij van de Benedictijnen, in 1899 gebouwd, met een nogal opvallend uiterlijk: de torens van 7 kerken van Rome met elk een verschillende bouwstijl zijn erin verwerkt. De abdij ligt heel rustig middenin de bossen. Momenteel wonen er nog 22 monniken, de jongste is 58, ooit waren ze met meer dan 200. Ondanks hun leeftijd zijn ze erg alert en heel open en jong van geest. Heel opvallend is het vaste en regelmatige levensritme. De monniken beginnen en eindigen hun dag in gebed. 4 keer per dag is er een misviering (7u morgengebed (lauden) – 12u eucharistie – 18u dankgebed (vespers of avond)– 20u30 klein gebed). De maaltijden zijn op vaste tijdstippen. De stilte en de rust zijn heel erg voelbaar, vanaf 21u ’s avonds is het helemaal stil in de abdij. Dingen die wij in ons gewone en dagelijks leven nauwelijks kunnen voorstellen.

Benoît Standaert, schrijver en kluizenaar, laat ons in de voormiddag een kijkje nemen in de abdij en de tuin. De broeder leert ons hoe wij kunnen luisteren naar de stilte. Als het stil genoeg is, maken we ruimte en staan we open voor het woord van Jezus. Hij leert ons hoe we op een eenvoudige manier een bijbeltekst kunnen lezen en tot ons laten doordringen.

Zijn uiteenzetting wordt afgesloten met een persoonlijk gesprek met hem. Ziehier enkele van de vragen: Waarom ben je monnik geworden? Hoe verloopt een normale dag? Draag je altijd een zwart kleed? Ben je verplicht om naar alle vieringen te gaan? Heb je nooit spijt gehad?

In de eucharistieviering wordt veel ruimte gemaakt voor het zingen van de psalmen. Daarna zijn we uitgenodigd voor het middagmaal in de refter. En weeral is het heel stil. We staan er zelf stom van dat we dat kunnen, eten zonder een praatje te maken met diegene die naast je zit.

In de namiddag verlaten we de abdij en gaan we te voet naar het Bijbelhuis. We worden heel hartelijk ontvangen door Marleen Palfliet van het Bijbelhuis voor een interactieve tentoonstelling en een zoektocht. Gelukkig mag er daar wel gepraat worden, de sfeer is vrolijk en uitgelaten. Daarna is er een film over het huidige Jeruzalem die verschillende mensen volgt: we zien een Joodse man bidden, we volgen een Imam, de vriendschap tussen een kristen vrouw en een islamitische vrouw, iets wat eigenlijk niet zo gebruikelijk is, en tenslotte een Joods huwelijk. Hoe bidden zij en hoe gaan ze met elkaar om? Wat zijn hun gebruiken?

De namiddag is heel snel voorbij en na het 4-uurtje is het tijd voor een avondmaal in de refter van de abdij. Net zoals de middag gebeurt het avondeten weer in stilte.

’s Avonds hebben we nog even tijd voor een interactief spel in de gastenkamer. En iets na 21u worden we helemaal stil, uit respect voor de Benedictijnen. Zij hanteren immers na 21 u het principe ‘La Grande Silence’.

Zondagmorgen -naar onze normen heel vroeg om 6 uur en een uur later om 7 uur- worden we uit onze slaap gewekt door het geluid van de klokken. Aangezien we niet naar het ochtenddienst gaan, kunnen we gelukkig nog even blijven liggen. Na het ontbijt om 8 uur vertrekken we terug naar huis met een blij en dankbaar gevoel. Dit weekend zal wel nog een tijdje blijven nazinderen.

De catechisten en jongeren van Carpe Diem.

Wat met Vormselcatechese … in Februari?

Onze Vormselgroepen waren ook deze maand weer allemaal van de partij.

Het eerste jaar Vormsel werkte rond talenten. Aan de hand van woordkaartjes werd dit woord in al zijn vormen ontleed. Wat is dat een talent? Is een karaktertrek en een talent hetzelfde? Wat is mijn talent? Hoe is mijn karakter? Welke beperkingen heb ik? Of denk ik te hebben. Hoe denken anderen daarover? Op een laken tekenden zij hun silhouet en na een stevige croque monsieur konden zij dat silhouet creatief gaan in- en aanvullen, zeg maar personaliseren.

En zoals dat gaat in het leven zullen zij dat beeld af en toe aanpassen. Dit silhouet gaat dan ook de vijf jaren mee in de bagage en zal op regelmatige basis weer opduiken.

De bijeenkomst werd afgesloten met een fijn ontmoetingsmoment tussen de groep en de ouders. Natuurlijk mocht ons parochiebiertje Be’Lev hier niet ontbreken.

Het tweede jaar Vormsel, Cascaderos, zette de namiddag in met een kort moment van aandacht voor de Week tegen pesten. Kies jij ook kleur tegen pesten? En hoe doe je dat?

Nadien mochten zijn de dames van Klimop ontvangen. Klimop is de parochiale werkgroep van echtgescheidenen en alleenstaanden. Om onze parochie vanbinnen en vanbuiten te leren kennen, willen zij ook aandacht besteden aan de minder gekende werkgroepen van onze parochie. Na een boeiend gesprek waarin ze mekaar een beetje beter leerden kennen was het tijd om de maag te versterken. Dat was immers nodig, want ze stonden voor een stevige opdracht. Zij willen namelijk een activiteit ineen steken voor de mensen van Klimop en zo de kloof tussen beide werkgroepen weer een beetje kleiner maken.

Het derde jaar Vormsel, Carpe Diem, was op weekend. Zij verbleven in Zevenkerken, bij Brugge, in de Sint Andriesabdij. Samen eten met de broeders, overnachten in de abdij, bidden met de broeders, samen een bijbeltekst lezen en hierover nadenken…  En heel veel stilte! Het zal ongetwijfeld een diepe indruk nalaten. Ook het bijbelhuis ontsnapte niet aan hun aandacht. Daar mochten zij met behulp van de interactieve tentoonstelling kennis maken met de wereld van de Bijbel. Heel boeiend was dat!

Misschien kreeg je de jongeren van het vierde jaar Vormsel, Crea Viva, ook wel aan de deur. Dit weekend hielden zij namelijk hun vooraf aangekondigde BILPOETSDOEKJESACTIE. De deur aan deur verkoop verliep zo voorspoedig dat ze nog 300 pakken wc-papier moesten bijhalen om de eerder geplaatste bestellingen te kunnen afwerken.

De opbrengst van deze actie gaat integraal naar Het Goteringenhof, de zorgboerderij van Anita en Dirk. Ze willen in de eerste plaats de aankoop van een speciaal uitgeruste kruiwagen mee mogelijk maken.

Het vijfde jaar Vormsel, Yantra, hield het rustig en ontving enkele gasten om in gesprek te gaan over geloof. Hoe beleef jij je geloof? Hoe kijk jij aan tegenover het instituut kerk? Wat betekent de parochie voor jou? Op welke manier heeft bidden een plaats in jouw leven? En ga zo maar door. Boeiend en af en toe confronterend om na te denken over deze vragen.

De opgedane ervaringen zullen achteraf worden verwerkt in hun Vormselviering. Stof tot nadenken dus!

Ook Tredici Arcobaleni was dit weekend in ons huis. Zij kwamen nog een keertje samen, twee jaar na hun Vormsel om bij te praten. Maar er werd ook stevig gewerkt! Zij verzorgen namelijk met hun groep de Paasviering. Iets om nu al naar uit te kijken!

21 januari: Catechese voor Groeizegen en Vormselgroepen

Op 21 januari was het weer zover.

Terwijl onze collega’s van Groeizegen op bezoek zijn in het St. Mariaziekenhuis in Halle, verzamelen de Vormselgroepen in de lokalen achter de Don Boscokerk.

Er staat weer heel wat moois op het programma.

Voor de groeizegen was 21 januari een warme zaterdag, ondanks de vriestemperaturen. Ze gingen met hun groep op bezoek in het St. Mariaziekenhuis in Halle. Na een rondleiding over de afdeling geriatrie en wat uitleg over welke mensen en activiteiten er zoal zijn, gingen 14 ijverige handen aan de slag om uit een petfles een kleurrijk vaasje te knutselen. De tijd vloog om en iets voor vijf was het ‘moment suprême’ aangebroken: het uitdelen van het avondeten en een praatje slaan met de patiënten. Bij de ene ging het gesprek al wat vlotter dan bij de andere, maar er was één constante: dankbare, glinsterende ogen omwille van dit bezoekje en een glimlach wanneer het leuke geschenkje werd overhandigd. Een bezoekje dat bij beide partijen nog heel lang zal nazinderen.

Het eerste jaar Vormsel mocht die zaterdag voor het eerst met hun catechisten aan de slag. Ja, je leest het goed. Deze groep startte eigenlijk in september al, maar zij hadden nog geen vaste catechisten. Ondergetekende had de eer en het genoegen met deze fijne meisjes en 1 even fijne jongen enkele maanden op weg te mogen gaan. En daar heb ik geen minuut spijt van gehad.

Maar nu was het dus tijd om hen los te laten in de veilige handen van Chris en Conny.

Ze hadden ook meteen bezoek vandaag. Cindy van IJD – de Pastorale catechesedienst uit Mechelen – kwam immers een Godly Play verhaal vertellen over de Schepping. Wie deze fijne vertelvorm voor bijbelverhalen niet kent kan misschien even googlelen. Cindy vertelde over het mooie geschenk dat we van God kregen. Een geschenk dat zo groot is dat we het soms niet zien. Dan moeten we even afstand kunnen nemen om er dan weer ten volle te kunnen van genieten. De kinderen waren het erover eens dat elke dag van de schepping een heel mooi geschenk is. Ze hadden allemaal wel een voorkeur voor de ene of de andere dag.

‘Zon, maan en sterren doen me denken aan de energie om overdag iets met mijn papa samen te doen, en de nachten waarin in heerlijk slapen kan.’, vertelde Laura D. ‘En de zesde dag waarop God de mens schiep is toch zeker niet onbelangrijk, anders zouden wij er niet zijn.’, vulde Elise aan. ‘En als de mens er niet zou zijn, dan zouden er vele andere dingen ook niet zijn.’, ging ze dapper verder.

Na het verhaal was er wat tijd voor henzelf en het verhaal. Tekenen, met klei aan de slag gaan, of gewoon het bijbelverhaal lezen in de bijbel…

Het geheel werd afgesloten met het delen van een stukje appel. Het deed een beetje denken aan samen brood breken en delen.

En God zag dat het goed was.

Het tweede jaar Vormsel, Cascaderos, met Eva en Ilse, koos als thema onze patroonheilige Don Bosco uit. Johan en Hilde namen hen eerst mee op weg met tekst en toneel doorheen het leven van deze heilige. En warempel, het werd even stil in deze groep. Geboeid, met af en toe wat gemonkel, keken en luisterden ze naar onze gastheer en -vrouw van dienst. Nadien gingen ze in verschillende werkwinkels aan de slag rond de verschillende aspecten die door Don Bosco en zijn volgelingen hoog in het vaandel worden gedragen: hartelijkheid, betrokkenheid, eerlijkheid, optimisme, geloof in jezelf & God en mensen. In een groepsgesprek gingen ze daarna op zoek naar de overeenkomsten uit het verhaal van Don Bosco en de beleving ervan in onze eigen parochiegemeenschap.

Het derde jaar Vormsel, Carpe Diem, met Philippe en Marijke, stelden hun bijeenkomst een weekje uit. Zij willen immers graag deelnemen aan de verkoop van stiftjes van de welbekende Damiaanactie. We houden eraan om met een of meerdere catechesegroepen deze mooie actie te steunen. Lydia mag elk jaar weer op onze deelname rekenen. Op het moment van dit schrijven is de opbrengst dus nog niet gekend. Maar je hoort vast en zeker op een of andere wijze meer van.

Het vierde jaar Vormsel, Creaviva, met Steven en Marleen, hadden zich voor die bewuste zaterdag als doel gesteld een concrete actie op touw te zetten voor hun project rond de zorgboerderij. Zij willen in de eerste plaats graag deze boerderij en z’n mensen wat beter leren kennen. Dat zullen ze doen door daar op weekend te gaan. Daarover lezen jullie hier later op het jaar vast en zeker meer over.

Op deze boerderij zijn enkele autisten tewerkgesteld. Dirk en Anita, de eigenaars, dromen van een aangepaste kruiwagen om het werk van de gasten wat aangenamer te maken. De jongens en meisjes van Creaviva willen hiervoor dus graag de nodige centen verzamelen. Wanneer je dit artikel leest heb je vast en zeker al lang wc-papier gekocht om het goede doel van deze groep te steunen. Zij kozen er namelijk voor om de Bilpoetsdoekjes-actie weer op touw te zetten, en dit in navolging van hun voorgangers Tredici Arcobaleni. Er werd deze namiddag dus heel wat getoverd op de computer met fotomateriaal, tekst en muziek om de nodige reclame te kunnen maken.

Het vijfde jaar Vormsel, Yantra, met Jan en Mariël, broedt op enkele ideeën voor hun uitnodiging. Deze groep zit in de laatste rechte lijn naar het Vormsel toe en daar hebben ze nog heel wat werk aan. De sfeer zit er goed in en enkele ideeën worden stilaan concreet. Ook zij laten de komende weken nog heel wat van hen horen. Hou de verschillende info-kanalen van onze parochie zeker in het oog!

Wanneer al dat jonge catechesegeweld veilig weer naar huis toe gekeerd was, sloten wij de avond af met een gezellige nieuwjaarsreceptie. We heffen graag het glas op onze fantastische catechisten en al die jongeren die ja gezegd hebben tegen dit mooie catechese-avontuur.

Marga